Um helgina var ég í bústað með Selmu, Lene, Idu og pabba Selmu (hluta úr ferðinni). Á síðasta ári fórum ég, Selma og Lene til Vesterhavet, en í ár var Rørvig staðurinn og Ida bættist í hópinn. Við, hinar fjóru fræknu, erum búnar að ákveða að síðsumarbústaðaferðin sé orðin að hefð – og hefðir eru svo sannarlega til að halda í (ég lærði’ða sko í MA!). Veðrir var gott, geiturnar voru vinir okkar, íslensku hestarnir voru landi og þjóð til sóma, spjallið og þá sérstaklega um hitt kynið vantaði ekki, við böðuðum okkur í hafinu, sólin skein sem aldrei fyrr og við nutum þess að vera til. Maturinn var víst líka góður og bjórinn ekki síður, en þar sem Roskildekvefið, sem er enn að stríða mér þrátt fyrir 10 daga pensilínkúr, gerir það að verkum að ég hvorki finn bragð né lykt af neinu. Ég reyndi þess vegna að ímynda mér hvernig þessi dýrindis matur sem við matreiddum væri á bragðið. Bragðskynið og lyktarskynið er enn ekki komið og sælkerinn ég er að ganga af göflunum yfir því. Kunnið þið einhver ráð við þessu?
Jæja, en hvað um það. Grámyglan og gegnsæjan (þó ekki kvefið) eftir blautt sumar hvarf eins og dögg fyrir sólu í sumarbústaðnum og ég er ekki frá því að ég sé búin að fá smá lit.
Ég bjó til slideshow bara fyrir ykkur:
Núna var ég að koma af síðustu vaktinni minni á sambýlinu. Ég var leist út með gjöfum og heillaóskum og fékk að vita það að það væri alltaf laus staða fyrir mig í O-huset. Ein sem er fastráðin þar tilkynnti mér það svo að hún hefði skírt hvolpinn sinn eftir mér. Ég er sko hæst ánægð með það að eiga hvolpanöfnu.
Rétt rúmlega vika í heimkomu....
sjáumst,
Hulda
